“Die silwer maanmonster? Nog nooit van hom gehoor nie!” sê Maxwell.

Flossie verduidelik toe: die silwer maanmonster vlieg op silwer vlerke wat breër as ’n boom is. Hy vlieg uit die maanlig uit, en sy donker skaduwee swiep oor die grond. Hy vlieg in vreesaanjaende stilte, op soek na klein muisies. En dan gryp hy hulle met sy skerp kloue en voer hulle weg die donkerte in – vir altyd!

Maxwell skud sy kop en lag weer ’n diep, wollerige lag. “A nee a! Dis nie ’n monster nie! Dis net ’n uil. En hy is glad nie silwer nie; hy’s so ’n dowwe bruin kleur. Wie’s nou bang vir ’n vervelige ou uil?”

“Nee! Moenie dit sê nie!” piep Flossie benoud. “Dalk jag die silwer maanmonster ook motte!”

“Ha!” sê Maxwell selfversekerd. “Ek sal wil sien hoe hy probeer!”

Net toe roer iets in die lug bo hulle. Flossie kyk op en sien ’n groot silwer gedaante uit die maanlig op hulle afvlieg. Met die twee reusagtige silwer vlerke wyd uitgesprei, gooi dit ’n donker skaduwee oor die boomwortels.

Flossie is te bang om te beweeg. Sy knyp haar ogies styf toe terwyl die swiepgeluid nader … en nader kom. Sy weet wat volgende gaan gebeur. Al haar ergste nagmerries gaan nou waar word.

Skielik is daar ’n harde, aaklige skreegeluid, dan ’n geklap van reusevlerke. En toe stilte.

“Jy kan nou maar jou oë oopmaak,” sê Maxwell.

Flossie maak haar oë oop en sien hoe die uil oor die boomtoppe verdwyn.

“Wat het gebeur?” vra sy verwonderd. “Hoekom het die maanmonster weggevlieg?”

Maxwell is baie in sy skik met homself. “Dis die patrone op my vlerke. Die uil het gedink dis oë – nes jy. En nes jy, het hy gedink iemand met sulke groot oë moet reusagtig groot wees. Hy het hom boeglam geskrik, glo my! Het jy gehoor hoe skree hy?”

“Hoe slim van jou!” sê Flossie.

“Ja, ek is darem slim, of hoe?” knik Maxwell. “Nou kan jy hier naby my kom slaap. Jy sal veilig wees tot die son opkom.”

Flossie kruip knus tussen die boomwortels in. Sommer gou is sy vas aan die slaap. En sy droom glad nie van die silwer maanmonster nie. Nie eens een keer nie.