Een Vrydag het Sisanda se pa vroeg huis toe gekom na werk. Hy het baie ontsteld gelyk.

“Wat’s fout, Baba?” vra Sisanda.

“Vandag het ’n swerm bye ’n mamma-kameelperd gesteek,” verduidelik Sisanda se pa. “Haar kop was so geswel van al die bysteke dat haar pragtige oë toe was. Ons het alles probeer om haar te help, maar dit was tevergeefs – sy is dood. En die hartseerste van alles is dat sy ’n jong kalfie het wat haar nog nodig het.”

“O, nee!” sê Sisanda en begin huil. “Ek wens daar is iets wat ek kan doen. Die kameelperdkalfie huil seker nes ek.”

Sisanda huil en huil. Haar ma probeer haar troos. Sy lees selfs vir Sisanda met slaaptyd ’n ekstra storie om haar te help vergeet hoe jammer sy vir die kameelperdkalfie voel. Uiteindelik word Sisanda aan die slaap gesus deur die klank van haar mamma se stem.