Uiteindelik loer Neo deur ’n venster waar ’n ou gogo met sterk arms en takkerige hare, soos die takke van ’n groot boom, ’n boek toemaak en afbuk om haar klein seuntjie nag te soen.

Neo dink aan die veld en die boom en die miere en die rivier. En terwyl hy na die gogo kyk, baai ’n reënboog die klein huisie in kleure wat so helder is dat dit soos ’n prent uit ’n storieboek lyk. Neo dink aan sy groot avontuur in die bladsye van Gogo se gunstelingstorieboek, en hy dink aan haar en aan Mbali en aan die huis.

Neo glip toe deur die boek, tot in sy warm bed, in sy knus kamer, in sy klein huisie.

En dit is waarom, wanneer die wêreld ook al grys lyk, en sy kamer te klein voel, Neo ’n boek oopmaak. Hy loop deur ’n deur tussen die bladsye, en vaar die grote, wye wêreld in.