“Dalk wil jy nie omdat jy nie legkaarte kan bou nie,” sê Layla.

“Ek kan!” skree Shireen terug. “Ek is die beste met legkaart bou!”

“Doen dit dan,” sê Layla.

Shireen gryp die boks by Layla. “Ek sal,” sê Shireen, “maar net as jy buite gaan speel. Ek sal jou roep as ek klaar is.”

Layla gaan buitentoe en teken prente in die sand met ’n stok terwyl Shireen die legkaartboks oopmaak en begin om die legkaartstukkies om te draai sodat die prent na bo wys.
Buite vind Layla ’n ou stuk tou en bind dit om die lukwartboom sodat hulle kan touspring wanneer Shireen klaar is met die legkaart. Maar binne sukkel Shireen om die legkaartstukkies inmekaar te pas. Sy wens sy het nie gesê dat sy die beste met legkaarte is nie. Sy breek vinnig die deel van die legkaart op wat sy klaar gebou het en pak al die stukkies terug in die boks. Toe hardloop sy buitentoe en roep vir Layla wat tot hoog bo in die lukwartboom geklim het. “Ek is klaar!”

“Met die hele legkaart?” vra Layla.

“Jip,” sê Shireen en sy begin die boom klim.

“Stop!” skree Layla. “Ek gaan afklim om te kom kyk.”

“Maar ek het al klaar die legkaart weggepak,” sê Shireen.

“Hoekom?” vra Layla.

“Sodat jy dit nie later hoef weg te pak nie,” antwoord Shireen.

“O,” sê Layla, “maar wat van hierdie stukkie?” Sy hou die stukkie met die arend se oog op.

Shireen is skielik baie stil. Sy sit in die boom en voel afgehaal.
Na ’n rukkie sê Layla: “Haai, raai wat, ek het ryp lukwarte gekry. Wil jy ook hê?”

“Ja, asseblief,” sê Shireen met ’n dun stemmetjie.

Layla klim af na die laer tak waar Shireen sit en gee vir haar van die lukwarte. En so sit hulle in die boom en lukwarte eet en kyk hoe ver hulle die pitte kan spoeg.

Shireen spoeg die verste.

“Jy’s die beste,” sê Layla.

“En jy,” sê Shireen, “is die beste, beste maat.”